Właściwe przesłanie dzisiejszej niedzieli zostało wyraźnie sformułowane w czytaniu z Listu św. Pawła do Filipian: „Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Niech wasza łagodność będzie znana wszystkim ludziom: Pan jest blisko!”.
Liturgicznie możemy mówić o zbliżającym się do końca okresie Adwentu. Nie tylko oczekujemy w nim świąt Bożego Narodzenia, ale musimy się na nie przygotować. Wielu z pewnością myśli o przygotowaniach właściwych okresowi przedświątecznemu, które dla coraz większej liczby ludzi w naszym kraju stają się trudniejsze, gdyż święta wymagają większych wydatków, na które w pauperyzowanym świadomie i programowo narodzie coraz bardziej brakuje środków. Jeśli oficjalne czynniki wydały naród na bezkompromisową pazerność tych, którzy tworzą klikę skorumpowanych i zaprzedanych cudzym interesom ludzi, jeżeli celowo dąży się do stworzenia taniej siły roboczej dla bogatej części w ten sposób zjednoczonej Europy, to zbliżający się okres świąteczny wymaga od wszystkich uczniów Chrystusa postawy miłości, która powinna się przejawiać w bratnim dzieleniu się tym, co się posiada, w myśl wspomnianej przez św. Pawła łagodności.
Przygotowanie do przeżycia pamiątki Bożego Narodzenia to nie tylko te przedświąteczne troski o zaopatrzenie lodówki i uporządkowanie naszego otoczenia, ale to przede wszystkim uporządkowanie serca i dróg życiowych. Bliskość Pana przynagla, aby zrobić Mu miejsce. Trzeba powracać do Betlejem i radować się wszystkim, co tam się wydarzyło, ale prawdziwa bliskość i prawdziwe narodzenie Boga powinny dokonać się w sercu oczyszczonym przez pokutę. Obyśmy o tym przygotowaniu nie zapomnieli ani go nie odkładali. Jeżeli mamy wiele braków w naszym życiu, to możliwości sakramentalnego spotkania się z Chrystusem stoją przed wszystkimi otworem. Jest wiele krajów, gdzie brakuje kapłanów. Obyśmy przez lekceważenie tego daru nie zostali ukarani kiedyś takim brakiem. A trzeba przyznać, że rośnie w naszym społeczeństwie wroga i agresywna postawa wobec księży, podsycana umiejętnie przez środki masowej indoktrynacji. Są określone kręgi, które przygotowują atak na Kościół przez uderzenie w duchowieństwo, któremu przypisuje się zbytnie bogactwo i różnego rodzaju zboczenia. Te same postawy u zwykłych ludzi są nadmiernie bronione i wymaga się dla nich nie tylko tolerancji, ale pełnego równouprawnienia, a jakiś pojedynczy wypadek tej samej słabości u księdza zostaje rozdmuchany, napiętnowany jako zbrodnia, ogłoszony w mediach, wałkowany i wszystko zdąża do zasugerowania ludziom, że oni (tak zwani czarni) wszyscy są jednacy. Kiedy bardziej – jak to jest w okresie przedświątecznym – potrzebujemy posługi kapłańskiej, starajmy się spokojnie i obiektywnie popatrzeć na wszystkie te machinacje, pamiętajmy o właściwej roli kapłanów w naszym życiu, której to roli zdecydowana większość kapłanów pozostaje wierna. Wtedy Pawłowe wezwanie do radości i słowa z Księgi Sofoniasza będą mogły stać się naszym udziałem.
Nie można jednak zapomnieć o twardych słowach Jana Chrzciciela mówiących o czyszczeniu omłotu, o zbieraniu pszenicy, ale także o spaleniu plew w ogniu nieugaszonym. Nawrócenie przygotowujące spotkanie z Panem, który jest blisko, musi być prawdziwe i konsekwentne, jest ono jednak możliwe dla wszystkich ludzi. Wskazują na to pouczenia Jana Chrzciciela, które nie żądają od przychodzących do niego uczynków niemożliwych do spełnienia. Nawet celnikom i żołnierzom nie nakazuje porzucenia ich zawodu, a jedynie napomina, aby nie krzywdzili nikogo i pozostawali na swoim.
W każdym miejscu naszego pielgrzymowania można znaleźć drogę do Boga, trzeba jednak jej szukać i odważyć się na nią wstąpić, a krokami, które po niej prowadzą, są sprawiedliwość i miłość. O miłości Jan Chrzciciel mówi jako o postawie dzielenia się z bliźnimi.
Sprawiedliwe wypełnianie obowiązków i miłość dzieląca się swoim dobrem – to drogi naszego spotkania się z Panem, który jest już blisko.
Dodaj komentarz